“Όταν πριν από μερικά χρόνια
γνώρισα τον Γιώργο Αρκομάνη και αντίκρυσα την παρτιτούρα του Rainy Night για πρώτη φορά, έμεινα
έκπληκτος, γνωρίζοντας έναν νέο συνθέτη που ή δεν ήξερε τι να περιμένει από το
έργο του, ή περίμενε πάρα πολλά
και... ήξερε πάρα πολλά!
Μελετώντας το έργο, βρέθηκα
αντιμέτωπος με θεμελιώδη μουσικά, πιανιστικά και καλλιτεχνικά ζητήματα. Πως
πρέπει να αντιμετωπίσει ένας ερμηνευτής μια “ιδιόμορφη” νέα παρτιτούρα; Ποια
στάση πρέπει να έχει απέναντι σε ένα νέο έργο, όταν το παρουσιάζει για πρώτη
φορά, δημιουργώντας έτσι ένα “σημείο αναφοράς”; Ποιά είναι η κατάλληλη ήχηση
του πιάνου για να πλησιάσει κανείς την βαθύτερη αλήθεια, όταν πρόκειται για
έργο χωρίς προηγούμενο και με τεράστιες απαιτήσεις στις δυναμικές, στους
χρωματισμούς, στην άρθρωση, στα πεντάλ και σε τόσες άλλες παραμέτρους;
Θα μπορούσα να συγκρίνω το Rainy Night ίσως με κάποια έργα του Schubert, όπου πρέπει να πεις πολλά με
πολύ λίγα μέσα.... less is more λοιπόν! Μια αρχή που φαίνεται να διατρέχει τη δημιουργία του Αρκομάνη, ο
οποίος καταφέρνει να είναι πολύπλοκος και πολυεπίπεδος με έναν πολύ απλό τρόπο,
γεγονός που για μένα τον κατατάσσει
σε ένα νέο και σύγχρονο
“κλασικό”.
Η αμεσότητα του έργου έγκειται
στην απλότητα αυτή. Μια απλότητα που πηγάζει από την ιδιοφυία, την προσωπικότητα
και την δυνατότητα του συνθέτη στο να εστιάζει και να μην περισπάται από τον
σκοπό του.
Το Rainy Night είναι μια διαδικασία, μια
υπαρξιακή αναζήτηση, ένας προβληματισμός και μια λύση ταυτόχρονα. Μια
αρχετυπική, μελαγχολική και μοναχική βροχερή νύχτα, κατά την οποία εσωτερικές
συγκρούσεις, όνειρα, απογοητεύσεις, φοβίες αλλά και ελπίδες συνθέτουν ένα
ψυχολογικό μωσαϊκό επάνω στο οποίο όλοι
μας πατάμε κάποια στιγμή της ζωής μας.
Το αποτέλεσμα αυτής της
διαδικασίας, για μένα, ήταν να γίνω λίγο καλύτερος πιανίστας και ίσως λίγο
καλύτερος άνθρωπος. Γι' αυτό και ευχαριστώ τον Γιώργο Αρκομάνη που μου
εμπιστεύτηκε το Rainy Night. Ελπίζω η ακρόαση του έργου
να κάνει το ίδιο και σ'
εσάς...”
Δημήτρης Ανούσης
.jpg)